QUE SE CUMPRA A MARABILLA

OU O DEREITO INALIENABLE Á UTOPÍA

Viaxa hoxe o pole branco coma unha alma sobre campos na primavera de Galicia. Penso nos nomes perdidos das nosas ancestras humildísimas no patio e na portada, co gando no monte e co sacho na man, unha cunca de papas e un ferrado de soños na mente. Penso nas que non comían por lle deixar o alimento aos seus fillos. O mandato natural de nai. Penso nas que soportaron o abuso do cacique, do dono do trigo, do dono da paz que é non pasar fame e poder experimentar a beleza transitiva e a eternidade feliz dun momento de calma e de descanso. Pousar o corpo nun xergón mol e deixarse existir sen máis. A utopía vital de non depender do pai, do marido, do irmán, do patrón, da patria. A radical liberdade de ser. Sa, íntegra e feliz, de pleno dereito.

Se as nosas ancestras mirasen os ollos das mulleres do seu tempo nun campo de Tanzania, que verían? A mesma soidade radical. A mesma miseria. As mesmas meniñas desprovistas de esperanza. Preñadas antetempo. Sometidas. Mais tamén namoradas navegando un deserto en galego ou en suahili no que Amor se di Upendo. Tendo nostalxia do futuro.

Humildes tanzanas, veciñas nosas porta con porta, de aldeas e cidades da negritude, a nosa voz solidaria é vosa. Somos irmás en todo tempo na universal compaixón humana.

Naquilo que resiste. Naquilo que non sabe de meridianos e fronteiras, senón daquilo que nos iguala na límpida mirada. Na emoción e na conmoción. No precioso abrazo que forma o cromosoma apreixado nas proteínas. O ADN que di que ti, miña irmá, es negra, como di que eu son branca, e entre as dúas facemos a inmensa fermosura da primeira cebra pensada: a diferenza unida que dialoga e se ama.

Somos irmás e mentres os teus fillos non poidan ir á escola, mentres os teus bebés non sexan atendidos por un médico, mentres non teñades alimento e medicamento, eu non serei unha muller completa. Mentres corras o risco de ser violentada. Mentres non poidas ser independente e ter o teu cuarto propio e bailar fronte do sol impulsada pola alegría, eu non serei unha muller libre. Mentres a túa palabra non fure o vento de Tanzania e as aves comprendan que tes o poder de expresarte e decidir e ser dona de ti, eu non serei un ser universal tal unha bolboreta. Só son, polo momento, unha poeta en cuxa hemoglobina navega a esperanza solidaria e resistente de que se cumpra sobre a Terra, coma un dereito inalienable, a túa Marabilla, en suahili Kushangaa.

Kushangaa, irmá miña. Miña irmá.

Olga Novo